І БӨЛІМ

        -...Осы ауылдың шалдарын шетiнен жын қағып кеткен. Түймедей нәрсенi түйедей етiп, аққа қараны жаға салады. Адам қартайған соң, барлығы әлгi "сәби"  қайнағадай болса ғой...

       Есiк алдындағы аядай жердiң жоңышқасын орып жатып, Нұрсұлу келiннiң даусын естiгенде, Қақаң кедiмгiдей-ақ масайрап қалды. "Өзi менi терiс көрмейдi, қай жерiм ұнап қалды екен, ә? "  - деп iштей күбiрлеп алып, шалғы орағын құшырлана сiлтедi.

       Қаһарман шалды ауылдың бар келiнi "герой қайнаға"  деп атаушы едi. Жалғыз ғана Нұрсұлу елден ерек "сәби қайнағаң деген әп-әдемi атты тауып алыпты. Ақсақал күн ұзаққа "менi неге сәбиге балайды екен, ендi қартайғанда бiзге балалық қайда? "  деп ойланумен болады. Бiр ауық кемпiрi Айымтайды жанына шақырып алып, iштегi түйiндi ойды аша сөйлеп:

       - Ай, осы сенiң не бiлгенiң бар, әлгi Сұлу келiнiм менi неге "сәби қайнаға"  дейдi, а? - деп сауал қояды. Айымтай оның"сұлу"  деп сызыла сөйлеп, қайдағыны сұрағанына iшi күйе ме:

      - Мен қайдан бiлейiн? Iшiңдi күйдiрiп бара жатса келiнiңдi шақырып ал, сосын сырын бiл. Өл дей ме маған, түге! - деп бұрқыраған күйi қайтадан үйге кiрiп кетедi. Бұл - қызғанғандағы түрi. Бiраздан берi шалының бет құбылысынан байқап жүр, үйге Нұрсұлу келiн келсе жүзi нұрланып, құйрығы жер сипамай кететiн. Көбелек секiлдi ұшып-қонып, өзi-ақ шай қайната салады. Әншейiнде ғой, керiлiп-созылып... бiр бүйiрлей беретiнi...

     - Кемпiр, шайың қашан қайнайды? - деп кежегесi кейiн тартып, жоқтан өзгеге қабақ шытып, ұрыс iздеп тұратыны... Пәлен жыл отасып, түтiн түтетiп, "Айымжан, Айымжан"  болып келiп едi, ендi қартайған шағында көңiлi шынымен-ақ өзгеге ауғалы жүр ме, шiркiннiң!..

      Кемпiрiнiң кеудеге күдiк алатындай себебi бар.