10 Мамыр 2014, 13:25
Өзінің ұлтын сыйламаған, ұлтын мақтаныш тұта да алмайды,
ол сөз жоқ арамза, тексіз әрі қаңғыбас.
Ұрлық, опасыздық – бұл ұлттық дәстүрлер емес, ұлттың ішінде көркеуделік.
Ұлттық мақтаныш – сол ұлттың адамы үшін қасиетті әрі бұзылмас заң.
Тәуекелсіз – жеңіс жоқ.
Жаудан қашып емес, қорғанып және шабуылға шығып құтыла аласың.
Ұлттық рух – бұл, асыл қасиет, ұлтшылдық – бұл ұлт ішіндегі жеке адам бойындағы көркеуделік.
Бақаның бағынан, сұңқардың соры артық.
Жақсы командир жауынгерін зор етеді,
жаман командир офицерін қор етеді.
Әр адамның мінезі – астындағы тұлпары.
Соның ағынымен адамдар өмірден зымырап өтіп жатады.
Опынғаныңды айтпа, одан кейінгі ойланғаныңды айт.
Ызаңды айтпа, ызадан соңғы ындының мен ықыласыңды жеткіз.
Алжығанда келген атақ абырой әпермейді.
Жақсы бастық – жарты бақыт.
Ойлы бастық ұқыпты қызметкерді адам етеді.
Ойсыз бастық оқып келген маманды надан етеді.
Еркекті бұзатын екі құмарлық – арақ пен әйел.
Ұлыны ұлы ұғады, дананы данышпан ғана түсінеді.
Елін сүйген жауынгер ер болады.
Жігерсіз сөз жүрекке жетпейді.
Басқа жазушылар сиямен жазса, біз қанымызбен жазамыз.
Тәртіп – жауынгердің бірінші қаруы.
Ананың әлдиін білмеген – ұл болмайды,
Уставты білмеген – солдат болмайды.
Орынсыз ерлік – адамды өкіндірмей қоймайды.
Қайрат – қамал бұзады.
Қар ерігенмен, Қаратау ерімейді.
Ер өледі, ел қалады.
Есімі ел жүрегінде сақталған ер ғана бақытты.
Ел қорғау жолында ерлікпен өлген ерлердің жазығы жоқ.
Ақылдың артықтығы, кеңестің көптігі жоқ.
Бір жаралыға жәрдем беріп, оны аман алып қалған жауынгер – он ұл тапқан анадан артық.
Үлкенді – ізетте, кішіні – күзетке.
Айдындана шапқаннан ажал да сескенеді.
Қаталдықтың екі түрі болады: ақылды қаталдық, есерсоқтық қаталдық.
Біздің заманда бейқам кісі ғана түрін жасқа бермейді. Күрес, бейнет, ой күйігі, ашу-ыза адамдардың бетіне қашан да із түсіреді.
Дұрыс аударма жасау үлкен өнер. Тілдің нәзік сырларын білмей аудару мазмұнды жүдетеді, шығарманың екпінін, ішкі тынысын тарылтады.
Өлімнен қорқуға болмайды. Еңбекке қабілеттіліктен айырылудан қорқу керек.
Өмірден қайткенде көп қарпып алу дегеніміз – тоғышарлық, ал қоғамға қайткенде көп беру – бұл күрескердің ісі.
Өмірдің қуанышы көп алуыңда емес, басқаларға көп беруіңде, білім мен тәжірибеңді халыққа таратуыңда.
Үлкен бастықтың қатаң сөккенінен гөрі де адамды өзінің ары сөгуі күшті.
Заттар мен құбылыстарды танитын күш-ақыл деп аталады. Ақылдың жұмысы адамның ішкі сезім күйін бейнелейді.
Сенімділік табысқа жетуге деген құлшынысты арттырады, бойға қуат береді, әбден айқындалған әмір беруге немесе жеке іс-қимылға шақырады – яғни, дереу әрекет жасауға итермелейді.
Алған әсерлерді жалған, жасанды түрде көрсету – соғыста ең сорақы бақытсыздық, қауіпті өтірік.
«Б.Момышұлы туралы естеліктер», «Білім» баспасы, Алматы, 2005 ж.