Өмірбаян беттерінен
1968 жылы 22 қаңтарда Оңтүстік Қазақстан облысында дүниеге келген. 1989 жылы Ташкент жоғары танк командалық училищесін, Фрунзе атындағы Әскери академияны, 2011 жылы РФ ҚК Бас иипабы әскери академиясын бітірген. Взвод, рота, жеке батальон командирі болған. Полк командирі, құрама командирінің орынбасары, бригада командирі қызметтерін атқарған. ҚР ҚМ ШБК Жауынгерлік дайындық және әскерлер қызметі департаментінің бастығы, «Батыс» өңірлік қолбасшылық әскерлері қолбасшысының бірінші орынбасары-штаб бастығы лауазымдарын атқарды. Құрлықтағы әскерлер әскери институтының бастығы. Бірқатар мемлекеттік наградалармен марапатталған. 3 баланың әкесі.
***
15 жыл тарихы бар әскери газеттің сапында, 5 жыл бірге Аңыз адаммен бірге қызмет еткенімді мақтан қыламын. Ол – Виктор Афанасьевич Дубровченко. Әскери фотожурналистиканың корифейі. 50 жылдан астам уақыт бойы әскердің фото шежіресін жасаған жан. Түркістан әскери округінде бастаған кәсіби жолын Орта Азия әскери округінде жалғастырған. Округ құрылған күннен, қысқартылған сәтіне дейін сапта тұрған. 1969-1989 жылдар аралығында. Табаны күректей 20 жыл. Фотообьективі небір тарихи тұлғалар мен сәттерді кескіндеген. Юрий Гагарин сарбаздар арасында, Ауған жеріндегі этюдтер, Чернобыльдағы апат болған реактордың дәл төбесінен тікұшақтан түсірілген кескіні ... Айтқан сөздері қандай кесек еді марқұмның. «Мені алдауға болады, министрді алдауға болады. Фотообьективі алдай алмайсың», - дегені неге тұрады. Соңғы сапарына шығарып салғанымызда Сағадат ақсақалдың келіп, сөз сөйлегені әлі есімде.
Міне, сол Афанасич алғашқы жылдары Шонжы гарнизонына өте жиі баратын. Себебін сұрағанда: «Ол бөлімнің командирі жақсы жігіт. Капитан Тасболатов деген. Бұл есімді жаттап ал, болашағынан зор үміт күттіретін офицер, генерал болатын азамат», - деуші еді. Өмірлік тәжірибесі мол Афанасич қателеспеген екен.
2007 жылы Қорғаныс министрлігінде үлкен өзгерістер орын алды. Креативті ойлайтын жаңа билік әскери журналиске форма киюдің қажеті шамалы деп, газетті қысқартып, азаматтық ортаға берді. Бір күнде, отырған жерімізден қуып шықты деуге болады. Уақыт талабынан туындаған дұрыс шешім де шығар. Бірақ әскер үшін ешқандай еңбек сіңірмеген арамтамақ басылым тәрізді қуды. Алғыс айтып, адамша шығарып салмағаны жанға қатты батты. Шығармашылық ұжым тарыдай шашылып, жұмыс іздеуге кірісті. Сол тұста Орталық аппаратта екі бірдей жаңа департамент «шаңырақ» көтеріп жатты. Білім және ғылым департаменті қол ұшын созып, 3 журналисті қатарына қосты. Мен де бардым. Ғылыми атағың жоқ деп, «есікті тарс жапты». Келесі қабатта бой түзеген екінші жаңа департаментке бас сұға салдым. Жауынгерлік дайындық департаментіне бастық болып енді ғана тағайындалған Асқан Тұрарұлы құшақ жая қарсы алды деуге болады. Генералдың ниетіне деген ризашылығым күні бүгінге дейін жүрегімде. Менен қайдағы «боевик» шықсын, айналып келіп өзімнің «родной» департаментім – тәрбиешілердің ортасына қондым. Қыр-сырымды жақсы білетін таныс офицерлер «Сәке, қалай ғана тәрбиеші болып жүрсің, сенің өзіңді тәрбиелеу керек» деп әзілдеген болатын.